دلم برای کسی تنگ است
تقدیم به او که نبود. ولی حس بودنش به من شوق زیستن داد. دلم برای کسی تنگ است که آفتاب مهربانی را به میهمانی گلهای باغ آورد . گیسوان بلندش را به دست باد سپرد ودستهای سپیدش رابه زلال آب بخشید. نوای خوشی چون آوای پرندگان سر داد . آرام اشک میریزم تا سکوت این خلوت عاشقانه نشکند. در خلوت تنهایی ام برای دل خویش مینویسم تا نوشته هایم یادگاری باشد از روزگاری که همدمی نبود مرا تا سر بر شانه هایش گذارم و غمهایم را برایش گریه کنم.
دل نوشته اي از سهيلا – عضو كانون
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر